Я заўсёды дзяліў чалавецтва на дзве часткі. Ёсць людзі-сады і людзі-дамы́. Апошнія ўсюды цягаюць з сабою свой дом, і ты задыхаешся між іх чатырох сцен. Даводзіцца з імі балбатаць, каб разбурыць маўчанне. Маўчанне ў дама́х цяжкае. А вось у садах гуляюць. У іх можна маўчаць і дыхаць паветрам. Адчуваеш сябе нязмушана. І шчаслівыя знаходкі самі ўзнікаюць прад табой. Не трэба нічога шукаць. Вось матылёк, вось жук, вось светлячок. Аб цывілізацыі светлякоў нічога не вядома. Пра гэта можна паразважаць. У жука такі выгляд, нібы ён ведае, куды кіруецца. Ён вельмі спяшаецца. Гэта дзіўна, і пра гэта таксама можна паразважаць. Матылёк. Калі ён сядае на вялікую кветку, кажаш сабе: для яго гэта – нібы ён на хісткай тэрасе вісячых садоў Вавілона... А потым заўважаеш першыя зоркі і – змаўкаеш. <...> І яшчэ я падумаў вось пра што. Існуюць людзі-шасэ і людзі-сцяжыны. Людзі-шасэ наводзяць на мяне нуду. Мне сумна з друзам і кіламетровымі слупамі. У людзей-шасэ выразна вызначана мэта. Барыш, амбіцыі. А ўздоўж сцяжыны замест кіламетровых слупоў арэшнік. Брыдзеш па ёй і шчоўкаеш арэхі. Ты на ёй для таго, каб проста быць на ёй. І крочыш дзеля таго, каб ісці па ёй, а не кудысьці, куды табе трэба. А ад кіламетровага слупа чакаць зусім няма чаго... (паводле ліста Антуана дэ Сэнт-Экзюперы спадарыні Франсуа дэ Роз, травень 1944 г.)
расохі_назоўнік